එපා යලි කවදා වත්

කියන්නත් මොකක්ද වගේ අනේ!!!   පිරේ දැං මාර විදිහට කම්මැලි වෙලා!!!
(අමුතුවෙං වෙන්න දෙයක් තිබුණේ නෑ, දන්න කලෙ ඉඳලම එහෙමනේ, හිකිස් :D )

දැං ලියනවට වඩා කරන්නේ යාලුවන්ගේ එව්වා මේකේ දාන එක ද කොහෙද!!!

එහෙම කියල කොහොමද, ගියපාර විචාරේ ලියපු තිලිණ ගෙන් ම තමයි මේ පාරත් ගෙනාවේ, හැබැයි මේක විචාරයක් නෙවෙයි, කවියක්!!!!

කියවලම බලන්නකෝ!!!!

අවුරුදු 22යි යෞවන වියේ                                    සිටි
ආයුශ කෙටියි ඔබෙ සේවය රටට                           වටී
පිසදා ගන්න මේ ගලනා කදුලු                              කැටි
එනු මැන යලිත් පරදා අර රුදුරු                         කොටි

ඇයත් සමග ඔබ කුල ගෙට යන                            දවස
එලඹිනි එහෙත් සුදු කොඩි සරසයි                       නිවස
නිවාදමන්නට කොටිනගේ ලේ                            පවස
මිතුරු කරින් ආවේ ඔබ වෙත                              නිවස

සාලය මැද්දේ ඔබ නිහඩය කතා                           නැත
වීර පදක්කම් ඔබ හට හිමිව                                   ඇත
කුමකින් කුමක් ලැබුනත් මට පලක්                      නැත
වැලපෙන ඇයව සනසන්නට වචන                      නැත

මෙවැනි දුකක් කිසි කලකකදි නොම                  වන්න
මතු බවයේ වත් ඇයගේ අත ලැබ                       ගන්න
මේ වැනි දහස් නෙත් වෙත කදුලැලි                     දුන්න
යුද්දය එපා යලි කවදා වත්                                  එන්න

.....තිළිණ ළමාහේවා.....

සමහරුන්ට මේක පරණම මාතෘකාවක්. (තිලිණ මේක ලියලත් දැන් මාස කිහිපයක් වෙනවා)

ඒත්......!!!!!

ඇත්තටම මේ වගේ සිදුවීම් වලට මුහුණ දුන්නු, මේ වගේ සෙබල සොයුරන්ගේ නෑදෑ හිතමිත්‍රයින්????...............................

ඒ හදවත් තවමත් ජීවත් වෙනවා නේද?? ඒ ජීවත් වෙන හදවත් ඇතුළේ මේ වීර සෙබලු තවමත් ඉන්නවා නේද?

ඒ තත්ත්වයට මුහුණපා තිබෙන කෙනෙක් හැරුණම අනෙකුත් හැම මිනිසෙකුටම වගේ දැන් මේ විරුවන්ව අමතක ම වෙලා නේද???